Vanochtend was ik weer in alle rust in de kijkhut. Ik had het boek “De Hertenman” weer meegenomen en deze keer alleen mijn camera, zonder statief.
Toen ik de hut inliep zag ik een mooie, bruinzwarte, donsveer liggen. Ik vroeg me af of het van een uil zou wezen.
Het was donker in het bos. Soms regende het een beetje, soms weer even de zon die door brak.
Op een gegeven moment hoor ik achter mij het geluid van jonge uilen. En een paar minuten later land er op het dak van het hutje waar ik in zit een grote vogel. Om te bevestigen dat het geluid ook echt van een uil is pak ik mijn telefoon. Dit maakte alleen te veel geluid waardoor de vogel weer weg vloog. Ik keek door de spleet van het hutje en zag een bruine vogel. Waarschijnlijk een bosuil.
Ik ga weer door met lezen en kijk af en toe om me heen. Ik zag wat kleine vogeltje, vooral koolmeesjes. Ze maakte veel geluid wat me vrolijk maakte. Ze hadden duidelijk niet door dat ik in de buurt was.
Na een poosje lezen kijk ik naar links door het open “raam” en schrik me helemaal wild. Ik zie, door het open stuk in het bos, een bosuil recht op mij afvliegen!
En binnen 2 seconden land deze uil op het latje van de hut waar ik inzit. Zijn kop naar binnen en mij recht aan kijkend.
Het enige wat ik in mijn handen had heb ik als mijn schild gebruikt; Het boek van De Hertenman.
Ik weet niet wie er meer schrok, de uil of ik, maar hij vloog gelukkig en jammergenoeg meteen weer weg.
Ik keek hem nog na en zag dat ze met zijn tweeën wegvlogen.
Het koste me zeker 10 minuten om mijn adrenaline weer naar een normaal level te krijgen.
De foto hiernaast laat zien waar ik zat, en hoe dichtbij de Bosuil landde.
Wat een beleving!
